«Χρειάζεται, λοιπόν, να το πούμε καθαρά και ξάστερα: για μας η επανάσταση δεν έχει σχέση ούτε με την κατάληψη της κρατικής εξουσίας μέσω ενός καλά οργανωμένου μυστικού σχεδίου, ούτε και με τις φωτιές και τα ποτάμια αίματος που ενδεχομένως να φαντασιώνονται ορισμένοι αναρχικοί ή αριστεριστές. Η επανάσταση διακρίνεται από το πραξικόπημα και από τη συνακόλουθη άσκηση κατασταλτικής βίας, καθώς δεν αποτελεί προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νέας μορφής κυριαρχίας που, ως τέτοια, θα είχε ανάγκη να εκκαθαρίσει τους πολιτικούς της αντιπάλους, μέσω της δημιουργίας ενός παντοδύναμου Κράτους. Για μας, η επανάσταση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι η ρητή και διαυγασμένη αλλαγή των θεσμών μιας κοινωνίας, όσων θεσμών φυσικά εξαρτώνται από ρητή θέσμιση, με τη συλλογική δράση αυτής της κοινωνίας ή του μεγαλύτερου μέρους της. Η ενδεχόμενη βία κατά ανθρώπων, δεν είναι κατ' ανάγκην εγγενές στοιχείο της επανάστασης, αλλά υπάρχουν φορές που εκδιπλώνεται ως πράξη άμυνας απέναντι στη στάση των υπερασπιστών του εκάστοτε καθεστώτος.

Όποιος ταυτίζει την κοινωνική επανάσταση με το πραξικόπημα μιας μικρής ομάδας, απλώς αποδεικνύει ότι δε μπορεί να σκεφτεί τη ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή παρά ως μια κινητοποίηση καθοδηγούμενη από μια γραφειοκρατία που ενεργεί δήθεν στο όνομα της κοινωνίας. Η αυτόνομη δραστηριότητα των καθημερινών ανθρώπων, της ίδιας της κοινωνίας, που αποτελεί τον πυρήνα και τη βαθύτερη σημασία κάθε επανάστασης, ουσιαστικά εξαφανίζεται μέσα στα πλαίσια ενός τρόπου σκέψης που θεωρεί ότι η «δημοκρατία» είναι το πολίτευμα όπου μας κυβερνούν οι διάφοροι γραφειοκράτες τους οποίους -εντελώς καταχρηστικά- ονομάζουμε πολιτικούς»

(απόσπασμα από το editorial του 6ου τεύχος του περιοδικού «Μάγμα» που εκδίδεται από την πολιτική ομάδα «Αυτονομία ή Βαρβαρότητα», σελ. 18-19 - δικές μου υπογραμμίσεις)