Τον τελευταίο καιρό, γινόμαστε μάρτυρες μιας ζοφερής κατάστασης στο χώρο της «αριστεράς», τόσο της κοινοβουλευτικής, όσο και της εξωκοινοβουλευτικής, τελική κατάληξη ενός παρελθόντος πολλών δεκαετιών αδυναμίας για μια νέα πολιτική πρόταση. Στο διάστημα αυτό γίνονται διασπάσεις, διαπληκτισμοί, πέφτει άγριο ξύλο, γίνονται συγκρούσεις, υπάρχουν διαφωνίες, εξουσιαστικές έριδες και μια καθοδική πορεία που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει πάτος για όλους αυτούς. Η κατάσταση αυτή, πέρα από αναμενόμενη, λογική και προδιαγεγραμμένη, είναι κατά τη γνώμη μου και θετική. Ας μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς μόνο του επέλεξε την ενσωμάτωση και την πιστή υποταγή δεκαετιών σ' ένα σύστημα ετερόνομης θέσμισης και καταπίεσης του κοινωνικού συνόλου.

Κατά τη γνώμη μου, στη σημερινή συγκυρία της αποδόμησης των παλαιών μύθων της ετερονομίας, της γραφειοκρατίας και της κυριαρχίας από τον οποιαδήποτε φιλοδοξεί να την αποκτήσει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, όλα είναι ανοικτά. Από τα μεγάλα δημιουργήματα έως τις μεγάλες καταστροφές, την άκρατη (μεταμοντέρνα) βία και το μηδενισμό. Μπορούμε να μιλάμε πλέον για τα όρια της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του καπιταλισμού, και μπορούμε να μιλάμε και για το γεγονός ότι σήμερα η ιστορία κυοφορεί κάτι νέο. Το αποτέλεσμα και το αύριο θα καθοριστεί από την ανώνυμη συλλογικότητα, τους καθημερινούς ανθρώπους και τις επιλογές τους.

Αν πρέπει να γίνει κάτι σήμερα, αυτό είναι η ανάδυση κάτι ριζικά διαφορετικού και νέου. Όχι μόνο πολιτικά αλλά και κοινωνικά. Πιστεύω ότι πρέπει να επιδιώξουμε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο. Μακριά από αποτυχημένα ιδεολογήματα του περασμένου αιώνα. Και αν υποτεθεί ότι σ’ αυτά ανήκει ο ορθόδοξος μαρξισμός (με τη θεσμική του έκφραση μέσω του ΚΚΕ), ο ΣΥΡΙΖΑ και η ευρύτερη κοινοβουλευτική αριστερά, συγκροτεί σήμερα ένα πολυτασικό μόρφωμα με ιδεολογικά στεγανά, αρχαίου τύπου αξιώσεις, που διεκδικεί μεταρρυθμίσεις ενός τέρατος, αγωνίζεται με ταξικά κριτήρια και δεν έχει καμία απολύτως πρόταση για έναν διαφορετικό δρόμο. Νομίζω ότι αδυνατεί να κοιτάξει τι γίνεται έξω από το μαγαζί της. Αποτέλεσμα αυτού είναι και το μπάχαλο που επικρατεί εσωτερικά σήμερα (βέβαια, μη νομίζετε ότι δεν συμβαίνουν τα ίδια και στο ΚΚΕ).

Κάθε 2 αριστεροί και 3 απόψεις πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτικής στρατηγικής...

Το δε ΚΚΕ, δε θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη δύναμη οπισθοδρόμησης, εγκλωβίζοντας μεγάλη μερίδα του κόσμου στη χειραγώγηση, στην απάθεια και στην άκριτη καθοδήγηση από τη δήθεν πεφωτισμένη ηγεσία που επιδιώκει τον ολοκληρωτικό έλεγχο.

Σε όλα αυτά προστίθεται η μανία για την εξουσία που διαπνέει πλέον καθολικά ΚΑΙ τον ΣΥΡΙΖΑ, με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις πραγματικών ανθρώπων με κοινωνιοκεντρική κοσμοθεωρία, αλλά κυρίως ΠΡΑΚΤΙΚΗ & ΔΡΑΣΗ. Σε όλα αυτά, παρατηρώ την προσπάθεια της νεολαίας συνασπισμού να παίξει με πολλά χρωματάκια και να αντιγράφει συνθήματα του παραδοσιακού αναρχικού χώρου (βλ. «Ζωή όχι επιβίωση» κ.ο.κ.). Αν αυτό δε λέγεται οπορτουνισμός, πραγματικά αδυνατώ να βρω μια άλλη έννοια να του δώσω. Ο καιροσκοπισμός του εν λόγω χώρου εκφράζεται και με την προσπάθεια ενσωμάτωσης στο αξιακό του σύστημα του εγχειρήματος της Marinaleda, του χωριού της Ισπανίας στο οποίο επικρατεί οικονομική, κοινωνική και πολιτική δημοκρατία, κάτι που ουδέποτε η αριστερά διεκδίκησε τα τελευταία χρόνια, έστω παράλληλα με τις διεκδικήσεις για μερικές αυξήσεις των μισθών. Είναι προφανές πλέον, ότι ο συγκεκριμένος χώρος προσπαθεί να στηριχτεί σε διαφορετικές από αυτές που πραγματικά πιστεύει μορφές θέσμισης και απτά δημιουργήματα άλλων, καθώς δεν έχει να επιδείξει κάτι μετά από τόσες δεκαετίες παρουσίας στη δημόσια σφαίρα.

Η κατάσταση δεν θα αλλάξει στα κοινοβούλια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να ακούσει την ΚΟΕ όταν είπε να αποσυρθεί από τη βουλή και να κάνει μετωπική μάχη με την κυριαρχία τις κρίσιμες στιγμές που υπήρχε το διακύβευμα του μνημονίου. Δεν το έκανε. Δε θα μπορούσε άλλωστε γιατί όπως είπα, είναι εξουσιομανείς.

Μέσα σε όλα αυτά μας έμειναν μερικά πιο ήπια μέτρα, λιγότερο αυταρχικοί νόμοι και μερικές σωτήριες παρεμβάσεις για συντρόφους που θα μπορούσαν να χρεωθούν ένα κάρο κακουργήματα χωρίς να φταίνε. Σίγουρα και πολλά περισσότερα πράγματα. Όμως αυτά δεν αρκούν για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Πιστεύω και ελπίζω ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα αναγκάσουν τη σαστισμένη αριστερά να ανακοινώσει και τυπικά τη διάλυση της, κάτι που θα έπρεπε να γίνει προ πολλού με την οικτρή αποτυχία που είχε το πείραμα του ανατολικού μπλοκ. Αυτή η διάλυση, ίσως και να είναι η θρυαλλίδα για την καπιταλιστική κυριαρχία, μέσα από τις ρητές και υπόρρητες διεργασίες που θα ανοίξουν μέσα στην κοινωνία.