Ξέρω πως είναι το τίποτα.

Οι ώρες δεν περνούν. Είναι ασφυκτικές. Η κατεστημένη μίζερη πραγματικότητα γίνεται ανυπόφορη. Δεν έχεις πλέον κανένα στόχο, κανένα όραμα. Τα δέντρα, η θάλασσα και τα πουλιά, είναι πλέον και αποδεδειγμένα πιο σημαντικά. Πλανιέσαι σαν φάντασμα κυνηγώντας τη σκιά σου, τρομοκρατημένος μήπως πάρει σάρκα και οστά και σε κατασπαράξει. Πατάς σ' ένα τεντωμένο σχοινί, ανάμεσα στο ματαιόδοξο ηδονισμό της σπασμένης βιτρίνας και του κοινωνικού στάτους που σου προσφέρει η μισθωτή σκλαβιά, το facebook κι άλλα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Όλα σήμερα είναι και πάλι στη θέση τους. Οι γραβατoμένοι με τους χαρτοφύλακες περπατούν με το κινητό, μιλώντας στους υποτελείς τους. Άλλοι, ναρκομανείς κι αυτοί, αναζητούν την πρέζα τους μπροστά από μια βιτρίνα της εμπορευματοποιημένης κοινωνίας. Οι δυνάμεις καταστολής, σαν ορδές, περνούν αστραπιαία από δίπλα σου για να σε προφυλάξουν από τη σκιά σου. Εσύ δεν αντιδράς. Όπως κανείς φυλακισμένος δεν τολμάει να αντιδράσει πριν τη μεγάλη στιγμή στους δεσμοφύλακες. Στο δίπλα καφενείο, κάτι ξοφλημένοι πενηντάρηδες κάνουν οικονομίστικες αναλύσεις της μπίζνας που έκαναν διεκδικώντας μιαν αυθαίρετη πισινούλα, τάχα για τα φουκαριάρικα τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους δεν χαμογελούν. Βουτηγμένα κι αυτά στην ανάγκη για υλική ευδαιμονία. Πιο πέρα, λυσσασμένοι νυκοκοιραίοι που διψούν για εκδίκηση. Εξαπατημένοι που τα κοκαλάκια που τους πέταγε το τέρας εξαντλήθηκαν, ετοιμάζουν τις δολοφονικές εξορμήσεις τους. Μετά τις διακοπές στη Μύκονο. Οι πιτσιρικάδες στη στάση μαλώνουν. Ποιος θα καταφέρει στο όνομα της ιδεολογίας του να κάνει πρώτος το πραξικόπημα; Κυρίως, ποιος θα καταφέρει να έχει τους περισσότερους νεκρούς, στο όνομα της ιδεολογίας; Οι άνθρωποι σε προσπερνούν. Οργή και βία. Σύγκρουση μέσα κι έξω, δυνατή και σκληρή, σιωπηρή και εκκωφαντική, αμυντική κι επιθετική. Σε λιώνει. Κανείς δεν σου δίνει σημασία. Άνεργος, μόνος, ακατανόητος, χωρίς μέλλον και με καμιά ελπίδα, ατύχησες. Γιατί ξέρεις τι έρχεται. Αυτοί οι ανόητοι δεν το καταλαβαίνουν. Μεταμοντέρνοι συγκρουσιακοί πολεμοχαρείς πορωμένοι κουρασμένοι φοβισμένοι αμύνονται... Τρώνε τις σάρκες τους. Για να επιβιώσουν. Η ιδιώτευση τους, κάνει κομμάτια την αξιοπρέπεια σου. Καταλήγεις διαλυμένος στην άκρη του δρόμου σαν ένα μπουκάλι μολότωφ που σκάει για να αυτο-πραγματώσει τον ματαιόδοξο ηδονισμό της υπερθεαματικής βίας. Μόνο που εκείνο έχει την τύχη να βρίσκεται στο επίκεντρο, ενώ εσύ στο περιθώριο. Τους κατανοείς, μαλάκα. Οι αμυνόμενοι δολο-φόνοι, όμως δεν πρόκεται να καταλάβουν ποτέ. Δε σε σώζει τίποτα. Γι' αυτό σου λέω, ξέρω πως είναι το τίποτα...

Το ζεις αναπνέοντας τον αέρα της κατεχόμενης πόλης...