Η μόνη πραγματική υπερδύναμη του κόσμου είναι οι λαοί. Το σύνολο των πολιτών που προχωρούν την Ιστορία, τα πραγματικά υποκείμενα της ιστορίας και όχι οι υπήκοοι της, όπως αφήνουν να λέγεται. Αυτοί, έχουν την πύρινη δύναμη να κατακερματίσουν την Εξουσία σε κάθε της επίπεδο. Ατομικό, φιλικό, οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, διεθνές. Και όλα ξεκινούν από το ατομικό, την εικόνα μας για τον εαυτό μας και την αντίληψη του κόσμου.

Ο συναισθηματικός κόσμος του εκάστοτε «εγώ», και η εικόνα που φέρει στα μάτια μας ο εαυτός μας, καθορίζει και τον τρόπο που θα αντιληφθούμε τόσο την κοινωνία, όσο κατ’ επέκταση και όλη τη σύνθετη δομή του κόσμου μας. Το μίσος απέναντι σ’ αυτό που είμαστε, αναγκαστικά επιφέρει μίσος απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό και μίσος απέναντι σε οτιδήποτε ίδιο, αφού αυτό υπενθυμίζει την ασχήμια που προβάλει στα μάτια μας ο εαυτός μας. Ο μηχανισμός εξουσίας απέναντι στο άσχημο -και μισητό- «εγώ» είναι μια προσπάθεια περιορισμού της ζοφερής πραγματικότητας που αποτυπώνει στα μάτια μας ο εαυτός μας. Και η εξουσία αυτή, περνάει στο πεδίο της κοινωνίας.

Τέτοιοι άνθρωποι, υπάνθρωποι κι απάνθρωποι, είναι όλοι όσοι ασκούν εξουσία στον κόσμο μας. Από τους μεγαλύτερους δικτάτορες και ιμπεριαλιστικούς πολεμοχαρείς που εκδικούνται την ανθρωπότητα για τη δική τους κατάντια (και το δικό τους ατομικό όφελος), έως τον καθημερινό άνθρωπο, που ασκεί βία στον διπλανό του. Όταν η κοινωνία εκ-παιδεύεται μέσα στη βία, αυτή η βία γίνεται βίωμα της συνολικά, και του καθενός ατομικά, και αλυσιδωτά επιφέρει την κατάντια στην οποίαν έχουμε περιέλθει.

Πλέον, οι λίγοι εναπομείναντες πυρήνες αντίστασης (στάσης απέναντι στην εκμαυλισμένη και σάπια δομή), έχουν ένα μόνο στόχο: Να αντιληφθούν την αναγκαιότητα συναίνεσης, αλλά κυρίως συμμετοχής της κοινωνίας στον αγώνα αφανισμού των εξουσιαστικών δομών από την ίδια. Οφείλουν να συνυπολογίσουν το κόστος έναντι του κέρδους που επιφέρουν οι έως τώρα πρακτικές. Και το κόστος είναι τραγικό, μπροστά στην ικανοποίηση του φετιχισμού καταστροφής. Να αφανίσουμε τα πάντα στο πέρασμα μας, κάθε κατάλοιπο του παλιού κόσμου. Για να το πράξουμε όμως, χρειαζόμαστε τη συσπειρωμένη εναντίωση στις υπάρχουσες δομές. Και αυτό, στη σύγχρονη καταναλωτική κόλαση γίνεται πιο δύσκολο από ποτέ. Διότι, αν κάποτε είχαμε να χάσουμε μόνο τις αλυσίδες μας, τώρα, ίσως να πρέπει να χάσουμε κάτι παραπάνω, να θυσιάσουμε τα αγαθά μας, τα οποία, δυστυχώς, στη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία μοιάζουν πολύ σημαντικότερα ακόμη και από την ίδια μας την ελευθερία...

Μέχρι τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία θα αντιληφθεί την αναγκαιότητα ολοσχερούς διάλυσης των εξουσιαστικών δομών που μας ετεροκαθορίζουν, κανενός είδους ένοπλη βία δε συνεισφέρει στην συνειδητοποίηση του πραγματικού προβλήματος. Γιατί αυτή, καθίσταται τρομοκρατική για την ίδια την κοινωνία, που ζητά συνεχώς να χάνει την ελευθερία της και την ψυχική της ακεραιότητα, εξασφαλίζοντας την σωματική της ακεραιότητα. Και ο μόνος που μοιάζει ικανός να προστατεύσει την κοινωνία είναι το κράτος. Η κατανάλωση και η τρομοκρατία της ένοπλης βίας, μεγαλώνουν την ανασφάλεια και ο σωτήρας που αναλαμβάνει το χρέος να προστατέψει την κοινωνία είναι, σε τελικό στάδιο, το αστυνομικό κράτος, με την υποσημείωση ότι οποιοσδήποτε ιστορικά παρουσιάστηκε ως σωτήρας, ήταν ο δήμιος...

Αυτό που μοιάζει πιο επιβεβλημένο από ποτέ, είναι η απελευθέρωση των συνειδήσεων μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη μας ελπίδα είναι η κατάρρευση της καπιταλιστικής κόλασης, της ολιγαρχίας που μας εξουσιάζει. Και από αυτή την ελπίδα, ξεκινάει ένας θεμελιώδης στόχος:


Να πολιτικοποιήσουμε την ελπίδα, σημαίνει να διαδώσουμε τις ιδέες μας. Και η αποτυχία δεν οφείλεται στην άγνοια των μαζών, αλλά στην αδυναμία μας να πείσουμε...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Η καθημερινή επίθεση απέναντι σε απόψεις που προσπαθούν να δομούνται μέσω κριτικής σκέψης και οι οποίες δέχονται τον χαρακτηρισμό, ρεβιζιονιστικές, συστημικές (λες και τάχα η κοινωνία δεν είναι ένα ενιαίο σύστημα στο οποίο ανήκουν και οι ίδιοι αυτοαποκαλούμενοι “αντισυστημικοί”) κ.ο.κ. και οι οποίες συντελούνται από «νεκρές ψυχές που αποπνέουν πτωμαΐνη», ουδόλως ενδιαφέρουν τους εκφραστές τους. Γιατί αυτοί οι ίδιοι που κατακρίνουν, ουδέποτε προσπάθησαν να αντιληφθούν την ύπαρξη μιας περαιτέρω αλήθειας, πέραν της δική τους. Οι ίδιοι αυτοί, μια άλλη όψη του νομίσματος της εξουσιομανούς εξουσίας, αποτελούν το ίδιο αξιολύπητα πιόνια στη σκακιέρα της παγκόσμιας εξουσίας, αλλά από την άλλη πλευρά. Απέναντι από το καταναλωτικό κοινό που μέμφονται και πολεμούν ασκώντας εξουσία στις ετερόνομες μάζες, προβάλλουν το δικό τους lifestyle, και τη δική τους φαντασίωση, γιατί φαντασιώνονται τον κόσμο. Συνθέτουν το δικό τους dress code, το δικό τους ιδεολόγημα, τη δική τους εικονική πραγματικότητα. Είναι το ίδιο αξιολύπητοι, και το ίδιο πειθήνια όντα της κοινωνίας του θεάματος, μόνο που αντί για το θέαμα του καναπέ, έχουν το θέαμα του κακού μπάτσου τον οποίον ηδονίζονται να δέρνουν, να πυροβολούν, να υβρίζουν και να πυρπολούν. Ο πόλεμος τους νοηματοδοτείται όχι από την εξουσία, αλλά από τους φρουρούς της. «Μπάτσος καλός, μόνο νεκρός». Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι παραφράζουν το φασιστικό κι εθνικιστικό σύνθημα «Τούρκος καλός, μόνο νεκρός»...