Τις μέρες τούτες, είδαμε στους δρόμους παιδιά κάθε λογής να καίνε, να ρημάζουν και να καταστρέφουν σχεδόν το καθετί στο πέρασμα τους. Είμαστε, σχεδόν, στο μη περαιτέρω. Η ώρα δεν ήρθε. Είμαστε όμως, οριακά...

Μέσα σ’ όλα αυτά τα γεμάτα θυμό παιδιά, ήταν όλοι αυτοί οι νέοι που τους χτύπησε την πόρτα η οικονομία, η φτώχια, η ανεργία (έστω κι εν δυνάμει), η έλλειψη παιδείας κι εκπαιδευτικού συστήματος, τα πρότυπα υγειονομικού και ασφαλιστικού συστήματος, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δυνάστες, η διεφθαρμένη και δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη, ο ανύπαρκτος σωφρονισμός (γιατί η ανθρωπιά μιας χώρας, φαίνεται στο σωφρονιστικό της σύστημα, και το ίδιο το τελευταίο, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας), η βία, τα υποκινούμενα Μ.Μ.Ε., η εκκλησία κ.ο.κ.. Όμως όλα αυτά, ήταν τόσο λίγα, που έπρεπε να πληρώσουν και με το ίδιο τους το αίμα, αλλά και με την ίδια τους την ψυχή...

Αλλοδαποί που χρόνια τώρα «έφαγαν» για τα καλά το ρατσισμό μας, μετανάστες που μίσησαν κάθε δύναμη καταστολής των ονείρων τους και της ελπίδας τους, παιδιά που τους έδωσαν το πάσης φύσεως όπιο για να εκτονώσουν την κοινωνική τους οργή.

Αν όλοι αυτοί κατάφεραν κάτι, ήταν να ξεσηκώσουν όλους αυτούς τους αλλοτριωμένους αγωνιστές του Πολυτεχνείου από τους καναπέδες. Κι ας φώναξαν στο τέλος με αγανάκτηση. Ο νεποτισμός μπορεί να διαιωνιστεί, αλλά αυτό ήταν μόνο το μήνυμα. Η τελευταία πράξη του δράματος, δεν παίχτηκε ακόμα... Αλλά είναι κοντά, για όλους εσάς που δε σεβαστήκατε ό,τι δανειστήκατε από την επόμενη γενιά...

Κι αν η εξουσία φέρνει τυραννία, όπως τα πλούτη απληστία, όλες αυτές οι δυναστείες του νεποτισμού της μεταπολιτευόμενης Ελλάδας, έγιναν οι σύγχρονοι δυνάστες μας...

Δεν κάψανε τούτες τις μέρες οι αναρχικοί. Ήταν όλοι αυτοί οι καταπιεσμένοι του νεοελληνικού και του παγκόσμιου νεποτισμού. Οι αναρχικοί ήταν εδώ για να μας ανοίξουν τα υπνωτισμένα μάτια, όπως πάντοτε έκαναν. Ήταν εδώ για να μας δώσουν μια λάμψη φωτός στο νεφελώδη σκοταδισμό μας, για να δώσουν μια ικμάδα στον αποβιταμινωμένο οργανισμό αυτής της σάπιας κοινωνίας. Και καταπιεσμένοι, απλώς, τους ακολούθησαν και πήραν τη σκυτάλη.

Κι όλα αυτά, ήταν μόνον ένα μήνυμα, ένα απλό μήνυμα. Η μεγάλη έκρηξη έπεται και θα είναι εξίσου μηδενιστική όσο κατ’ ουσίαν ήταν η αφομοιωτική λαίλαπα αυτού του σάπιου συστήματος. Η ιστορική στιγμή δεν θ’ αργήσει, είναι τόσο κοντά, όσο και η οργή όλων των οριακά αξιοπρεπών (ακόμη) ανθρώπων που μέρες τώρα, στρέφοντο ενάντιων όλων αυτών των παιδιών που ήρθαν απ’ το μέλλον για να μας προϊδεάσουν για το αυριανό παρόν...