Το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση τα έχει όλα. Ό,τι και να πω, θα είναι λίγο - τα είπαν άλλωστε η Monde, οι Times και πολλοί άλλοι. Περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα, με εξαιρετικό τρόπο. Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσματα από τον πρόλογο της έκδοσης του 1994.

[...]

Έχουμε μπει πια σε μια σκοτεινή εποχή και ίσως τα χειρότερα να μην τα έχουμε δει ακόμα. Η τάξη του κόσμου έχει διασαλευτεί. Οι προτάσεις σωτηρίας που εμφανίζονται, με τη μορφή του Εθνικισμού και του Φυλετισμού, είναι ένα ακόμα βήμα προς το βάραθρο. Και δεν είναι μόνο η οικολογική καταστροφή του πλανήτη και κατά πόσο θ' αντέξει ακόμα αυτή η γη. Ούτε η φτώχεια και η αθλιότητα που έχει κατακτήσει σχεδόν τα 4/5 του παγκόσμιου πληθυσμού. Πάνω από όλα αυτά, εγώ, με την ταπεινή μου γνώμη, θεωρώ την πιο μεγάλη απειλή της ζωής στον πλανήτη μας την αδιαφορία. Οι άρχοντες της Γης θεωρούν τον άνθρωπο σαν καταναλωτική μονάδα. Ενδιαφέρονται μόνο για τις μεγάλες αγορές του Βορρά και όσοι δεν έχουν να καταναλώσουν, δεν θεωρούνται άνθρωποι αλλά περιττά έξοδα. Οι φτωχοί, οι άθλιοι και οι κολασμένοι στέκονται με απάθεια μπροστά στο σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον τους. Στο πρόσφατο παρελθόν οι άνθρωποι είχαν μια ελπίδα και πάλευαν για μια καλύτερη ζωή και για μια διαφορετική κοινωνία. Σήμερα οι εξαθλιωμένοι θέλουν να γίνουν το ίδιο καταναλωτές, όσο και οι πρωταγωνιστές των σίριαλ και διαφημίσεων που βλέπουν. Και όλα τα μέσα είναι θεμιτά γι' αυτό. Και αυτό αναγκαστικά σημαίνει βία και εγκληματικότητα.[...] Στην εποχή μας, που δεσπόζουσα θέση έχουν οι θεωρίες «περί τέλους της Ιστορίας» και «τέλους της Ιδεολογίας», έχει διαμορφωθεί μια πλάνη που όλο και εξαπλώνεται με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Αυτή την κατάσταση, που θέλει ν' αποδείξει πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει εκτός ιστορίας, αλλά εντός αγοράς, θα μπορούσαμε να τη λέγαμε α-ιστορία.[...] Η τηλεόραση, έτσι όπως χρησιμοποιείται, είναι η κουλτούρα του σκλάβου. Δεν αποχαυνώνεται, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά μέσα αποκεί εκπαιδεύεται. Μαθαίνει να αποποιείται τις ευθύνες του (δεν είμαι εγώ που θ' αλλάξω τον κόσμο), να αδιαφορεί για το είδος του (ο καθένας για πάρτη του), να βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον (όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε), να μην αισθάνεται μέλος κάποιας ανθρώπινης κοινότητας (και τι με νοιάζει εμένα τι γίνεται στη Ρουάντα), να γίνεται εχθρικός προς τη φύση (τσιμέντο να γίνει). Ο σκλάβος καταναλωτής είναι ένα εγωκεντρικό άτομο που φαντασιώνει τον κόσμο. Δεν τον αντιλαμβάνεται. Η τηλεόραση δραματοποιεί τις φαντασιώσεις του και του εμπεδώνει την παράνοια. Είναι ένα τίποτα και αισθάνεται πως γίνεται κάτι, αλλάζοντας αμάξι μ' ένα ακριβότερο και με περισσότερα λιλιά. Και η κατανάλωση μεγαλώνει την ανασφάλεια. Αισθάνεται διαρκώς απειλούμενος και ξοδεύει τεράστια ποσά για "αδιάρρηκτα" συστήματα ασφαλείας. Και το καλύτερο σύστημα ασφάλειας για τον σκλάβο είναι το αστυνομικό κράτος.

[...]

Μπορώ όμως να πω με σιγουριά: η βία, ο πόλεμος, η μισαλλοδοξία, οι φυλακές, τα βασανιστήρια είναι η έσχατη αθλιότητα του ανθρώπινου είδους, που τις ονομάζουν εθνοσωτήριες αρετές για να μπορούν να εγκληματούν χωρίς ενοχές. Θα έλεγα κι εγώ μαζί με τον Μπρεχτ: αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες. Και θα πρόσθετα: αυτό σημαίνει πως δεν έχει πολίτες.