Αγαπητό μου τρομολόγιο,

Εξαφανισμένος παραμένει από τον Φεβρουάριο ο βασικός μάρτυρας της δίκης για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο 17χρονος μαθητής, που βρίσκονταν δίπλα στο θύμα την τραγική εκείνη νύχτα, αναζητείται από το δικαστήριο, με οδηγίες για την βίαιη προσαγωγή του. Ωστόσο, «Δεν με ενδιαφέρει η έκβαση της δίκης», υποστήριξε ο ίδιος, πριν λίγο καιρό, με ηλεκτρονικό μήνυμα στο διαδίκτυο. Υπογράμμισε επίσης ότι « είναι πολιτική μου επιλογή να μην εμφανίζομαι στις στιγμές που ορίζουν οι θεσμοί, αλλά να διαμορφώνω εγώ ο ίδιος τα δικά μου πλαίσια στα οποία θα εκφράσω την αντίληψή μου».

Σε αυτές τις υπέροχα αρνητικές αράδες μοιάζει να έχει βρει καταφύγιο η ελάχιστη αξιοπρέπεια που έχει απομείνει στην Ελλάδα σήμερα: στην άρνηση ενός έφηβου να συνεργαστεί με ένα σύστημα το οποίο αποκηρύσσει χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξηγήσει γιατί. Όχι επειδή δεν είναι ικανός να αναλύσει την ενστικτώδη απαξίωση που νιώθει για αυτό το αφυδατωμένο σύστημα που με, επίσης υπέροχη, ειρωνεία χαρακτηρίζει «θεσμούς». Προσοχή – όχι δικαιοσύνη, όχι αλήθεια, αλλά θεσμούς – το σύστημα χαρακτηρίζεται ως μια αφηρημένη έννοια που αναφέρεται σε κοινωνικές εθιμοτυπίες βασισμένες σε ασαφείς, και κυρίως, αρχαίες, και το πιθανότερο, ξεπερασμένες ή άκυρες συμφωνίες.

Δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε αυτές, επειδή οι έφηβοι έχουν κερδίσει το παιχνίδι του χρόνου, καθώς ξέρουνε ότι εκείνοι που τους διώκουνε είναι καθ’ οδό προς το Μουσείο Μαμούθ, όπως άκουσα να λένε πρόσφατα, για όλη την πολιτική ηγεσία της χώρας, δύο πιτσιρικάδες από το ελεύθερο διαδικτυακό ραδιόφωνο.

Ο εξαφανισμένος έφηβος λοιπόν είναι προφανές ότι έχει τις απαραίτητες πολιτικές γνώσεις για να υψώσει το συνειδησιακό του ανάστημα. Σιωπά, όχι επειδή δεν έχει κάτι να πει – άλλωστε, φεύγοντας, λέει πολλά, έστω και με τις λίγες λέξεις που αφήνει πίσω του, ίχνη που σε προκαλούν να ακολουθήσεις την αξιοθαύμαστη κριτική του σκέψη, αυτήν που αναγνωρίζει ότι οτιδήποτε πει θα διαστρεβλωθεί εις βάρος του, από μια κοινωνία που κατάφερε να κάνει τον Τσε Γκεβάρα γεύση αναψυκτικού. Έτσι, δίνοντας το παράδειγμα, ο εξαφανισμένος έφηβος, επιλέγει να διαφύγει από εκείνους που διατηρούνται στην εξουσία μόνο δια της βίας και της προπαγάνδας.

Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει - και ταυτόχρονα να έχει την συνείδηση του καθαρή; Κανείς. Είναι σαφές ότι όποιος βιαστεί να τον χαρακτηρίσει ρίψασπι, επιπόλαιο, δειλό, χαζό, εγωπαθή ή απλά νάρκισσο, έχει επιστρατευτεί στην καταστολή εκείνων που αποπειρώνται να διαφύγουν από μια κοινωνική πραγματικότητα της οποίας η ασχήμια έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα συνήθη βάρβαρα και απάνθρωπα δεδομένα μιας καπιταλιστικής κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή που αναζητούμε τον εξαφανισμένο έφηβο, αυτά που τον διώχνουν όλο και πιο μακριά, γιγαντώνονται. Η Guardian ανακοινώνει ότι εκτινάσσονται στα ύψη οι πωλήσεις πανάκριβων ακινήτων προς Έλληνες, και μάλιστα στις πλέον ακριβές περιοχές του Λονδίνου. Οι περισσότεροι από αυτούς τους συμπατριώτες σας αγοράζουν με ρευστό δυάρια των 3 εκατομμυρίων ευρώ, πολλές φορές χωρίς καν να τα επισκεφτούν δια ζώσης. Αυτή την ξαφνική τους άνεση, που ξεπερνάει ακόμα και των Αράβων σύμφωνα με λεγόμενα τοπικών μεσιτών, την ανακαλύπτουν, κάποιοι συμπατριώτες σας, επαναλαμβάνω, την ώρα που η χώρα δανείζεται με εκβιαστικούς όρους, υποκύπτοντας για πολλοστή φορά σε μαφίες που έχουν σκευωρήσει ξεδιάντροπα στην επ’ άπειρον αφαίμαξη του Ελληνικού λαού, με ξεκάθαρα εθνοκτονικούς όρους, ενός φανταστικού και άπειρα πολλαπλασιαζόμενου χρέους. Αυτοί οι κύριοι όμως, που δανείζονται στο όνομα σας και αγοράζουν παλάτια στην Ευρώπη για τα παιδιά τους, παραμένουν ασύλληπτοι, σε αντίθεση με τους διάφορους δήθεν τρομοκράτες, που βρίσκονται σιδηροδέσμιοι αφού πρώτα έχουν διαπομπευτεί πανελληνίως, χωρίς καν να περάσουν δίκη. Ταυτόχρονα, τα ονόματα των μεγάλων φοροφυγάδων παραμένουν άγνωστα, λόγω της αρχής προσωπικών δεδομένων, όπως επικαλέστηκε ο υπουργός οικονομικών κύριος Παπακωνσταντίνου. Σε πιο πεζό επίπεδο, αυτό του προλεταριάτου, που ποτέ δεν έχει φωνή, πόσο μάλλον σε περίοδο τέτοιας παρακμής, βλέπουμε από ανεξιχνίαστα λιντσαρίσματα, όπως του Λουάν Μπερντελίμα, που έχασε την ζωή του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες (υπάρχουν βάσιμες υποψίες για εμπλοκή αστυνομικού στην δολοφονία του), μέχρι τους ομαδικούς βιασμούς, όπως της ανήλικης αλλοδαπής στην Αμάρυνθο και της Καναδέζας τουρίστριας. Ακόμα και σε αυτό το βρόμικο, ταπεινό, ποινικό επίπεδο, η Ελληνική δικαιοσύνη έχει συσσωρεύσει, και μάλιστα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν της, αμέτρητες υποθέσεις που αντιμετώπισαν δαιδαλώδεις αποπροσανατολισμούς, μόνο για να καταλήξουν σε σκανδαλώδεις αποφάσεις, των οποίων η λογική και το ήθος προκαλούν το δημόσιο αίσθημα αλλά και την δικονομική δεοντολογία. Σαν κερασάκι σε αυτή την εμετική τούρτα έρχεται, από τον Άρειο Πάγο μάλιστα, η απόρριψη της έφεσης, από εισαγγελέα του ίδιου σώματος, της αθώωσης του Κώστα Πλεύρη. Δηλαδή, νομιμοποιείται ο νέο-ναζισμός. Ποιος υγιής έφηβος, οποιασδήποτε ηλικίας, δεν οφείλει να γυρίσει την πλάτη του σε αυτούς τους προ καιρού σάπιους θεσμούς; Και ποια κοινωνία μπορεί να επιβιώσει αγνοώντας την αλήθεια που παίρνει μαζί του καθώς εξαφανίζεται;